คำว่า ตาดีกา เอามาจากภาษามาเลเซีย คำว่า ตา ย่อมาจากคำว่า ตามัน หมายถึง สวน อุทยาน ดี ย่อมาจาก ดีเดะกัน แปลว่า อบรม สั่งสอน กา ย่อมาจากคำว่า กาเนาะกาเนาะ แปลว่าเด็กๆ สามคำนี้รวมกันหมายถึงอุทยานอบรมจริยธรรมเด็ก
ตาดีกา มีจุดมุ่งหมายเพื่อส่งเสริมให้เด็กๆ เยาวชนมุสลิมมีความรู้ทางด้านศาสนาขั้นพื้นฐาน ทุกวันหลังเลิกเรียนสามัญ หรือวันเสาร์อาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดเด็กๆเหล่านี้จะไปรวมตัวกันที่มัสยิดเพื่อเรียนหนังสือศาสนา โดยที่ครูผู้สอน หรืออุซตะ จะทำการสอนโดยมีหนังสือเรียนเป็นภาษามลายู ภาษามาเลย์ และภาษาอาหรับ การอธิบายของครูและการสื่อสารจะใช้ภาษามลายู การศึกษาของเด็กๆ ในชนบทยังไม่มีการพัฒนาและรัฐก็ยังไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้มากนัก
ทำให้การเรียนการสอนยังคงใช้ความเป็นบ้านๆ ของครูชนบท แบบไม่มีพิธีรีตองในการสอนเป้าหมายมุมมองชีวิตของการศึกษาก็ยังมีเป้าหมายไม่ชัดเจนนอกเสียจากการเป็นคนดีอยู่ในคำสอนศาสนาเท่านั้นเอง วิถีชีวิตของเด็กตัวน้อยๆ ถูกห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติชนบท ทั้งภาษาพูดเขียนและขนบธรรมเนียมประเพณี ชีวิตเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์เรียบง่าย
ปัจจุบันนี้ ตาดีกา กลายเป็นสถานที่อบรมสอนเฉพาะวิชาทางศาสนา และเข้าใจพื้นฐานอิสลามและความรู้ที่จำเป็นในการเป็นมุสลิมและจำเป็นที่จะต้องเรียน หรือเรียกว่าอีกชื่อว่า ฟัรฎูอีน (จำเป็นต้องเรียนเป็นรายบุคคล) วิชาต่างๆ ที่ใช้เรียนในปัจจุบันพอจะแยกออกดังนี้
1.กลุ่มวิชา ชารีอัต อิสลามียะห์ ฟิก/ วิชาว่าด้วยเรื่องกฎหมายอิสลาม ตัฟซีร/การอธิบายความหมายกุรอ่าน อัลฮาดิษ/ พระวัจนะของศาสดา
2.กลุ่มวิชาอาดาบีย๊ะห์ นาฮู/ เรื่องไวยากรณ์ภาษาอาหรับ ซอรัฟ/การผันคำและการสร้างประโยคอาหรับ บาลาเฆ๊าะห์/สำนวนโวหารภาษาอาหรับ อัตตาริค/วิชาประวัติศาสตร์
3.กลุ่มวิชาเตาฮีด เนื้อหาหลักการรู้จักพระเจ้า หลักการศาสนา หลักความเชื่อ และการศรัทธาต่อพระเจ้า
4.กลุ่มวิชาอัลอัคล๊าค เนื้อหาวิชาจะว่าด้วยเรื่องคุณธรรม จริยธรรม การอยู่ร่วมกับสังคมและการมีมารยาทที่ดี
สี่กลุ่มวิชาหลักที่จะต้องเรียนรู้และมีการเชื่อมโยงสู่ระดับซากอเลาะห์ และเลยไปจนถึงระดับมหาวิทยาลัย หากแต่วิชาเรียนของตาดีกาอาจมีความเบาบางในเรื่องเนื้อหาของหนังสือเรียนซึ่งจะค่อยๆ เพิ่มเนื้อหามากขึ้นเมื่อเข้าสู่ระดับซากอเลาะห์หรือในระดับมัธยม
จะเห็นได้ว่าการเปิดเรียนตาดีกา คือ การเปิดสมองและมุมมองเรื่องศาสนาที่กว้างขึ้นเด็กในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ในวัยประถมสามารถเรียนรู้ควบคู่ไปกับสามัญโดยเฉพาะภาษาคือสิ่งที่สร้างความกว้างขวางให้พวกเขาได้ดีกว่านักศึกษาในจังหวัดอื่นๆ ของประเทศไทย เมื่อเด็กๆ เหล่านี้จบระดับชั้นประถมปีที่ 6 ก็สามารถต่อยอดไปศึกษาทั้งด้านศาสนาและสามัญในโรงเรียนเอกชนได้ในระดับที่สูงขึ้นไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น