บันทึกจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
ธงไตรรงค์ที่ โรงเรียนบ้านลือมุ อ.กรงปินัง จ.ยะลา
----------------------
ภาพโรงเรียนบ้านลือมุ อำเภอกรงปินัง จังหวัดยะลา
.... ภาพนี้มีจุดที่น่าสนใจมากที่สุดอยู่จุดหนึ่ง .... คือธงไตรรรงค์บนยอดเสา
.... อยากทราบหรือไม่ครับว่า ธงผืนนั้นขึ้นไปอยู่บนยอดเสาได้อย่างไร ....
ทั้งๆ ที่ควันไฟยังไม่จางไปจากซากอาคารเรียนเลย ....
ตามผมมาสิครับ .... ผมจะเล่าความทรงจำในวันนั้นให้ท่านได้ฟัง ....
ภาพนี้ถ่ายในเวลาประมาณ 0730 น. ในขณะที่ผมนำชุดปฏิบัติงานของผมเข้าไปทำข่าว
... จะเห็นได้ว่า ... ตัวอาคารถูกเปลวเพลิงเผาผลาญจนเหลือแต่ซาก ชั้นล่างเป็นปูน ชั้นสองเป็นไม้ อาคารชั้นสองพังลงมากองอยู่กับชั้นแรก ควันไฟยังคงลอยออกมาจากไม้คานที่กองอยู่กับพื้น
พื้นดินบริเวณนั้นร้อนระอุ ซากอาคารยังคงแผ่ความร้อนออกมา เพราะไฟไหม้มาตั้งแต่เที่ยงคืน ทำให้ผมรู้สึกเหมือนยืนอยู่หน้าเตาไฟ จนเหงื่อไหลออกมาชุ่มทั้งตัว
... ที่โรงเรียนบ้านลือมุ ซึ่งเป็นโรงเรียนระดับอนุบาลและประถมศึกษาแห่งนี้ นักเรียนทั้งหมดเป็นเด็กนักเรียนที่นับถือศาสนาอิสลาม ... ไม่มีเด็กพุทธแม้แต่คนเดียว ... ครูเกือบทั้งหมด เป็นครูที่นับถือศาสนาอิสลามเช่นกัน ...
ผมมองเห็นเด็กๆ หลายคน ยืนร้องไห้กับครูผู้หญิงที่คลุมผ้าฮิญาบอยู่ข้างๆ อาคารเรียน
... ก่อนโรงเรียนถูกวางเพลิงเพียงหนึ่งวัน ... เป็นวันที่โรงเรียนกำลังจะเปิดเทอม ...
คณะครูต่างขนอุปกรณ์การเรียนมาเตรียมรับเด็กๆ ตอนเปิดเทอม หวังจะให้เด็กๆ ตื่นเต้นกับวันเปิดเรียน ... ผมมองเห็นซากหมวกกระดาษที่ใช้สวมใส่ในงานปาร์ตี้ ตกแต่งอย่างสวยงาม ... ถ้วยกระดาษสีสดใส ... แผ่นโปสเตอร์ "ยินดีต้อนรับวันเปิดเทอม" ... ตกแต่งด้วยมิคกี้เมาส์ โดนัลดั๊ก ... ทุกอย่างเหลือเพียงเศษซาก ... อยู่ในกองเพลิงทั้งสิ้น
ขณะสัมภาษณ์ครูใหญ่ของโรงเรียนและเด็กๆ นักเรียนโรงเรียนบ้านลือมุ
ผมคุยกับครูคนหนึ่ง จำได้ว่าเธอคลุมผ้าฮิญาบสีม่วงอ่อนๆ เธอพูดไปก็ร้องไห้ไป ... ร้องไห้ไม่หยุด
เธอบอกว่า เธอโตมาที่นี่ เรียนจบชั้นประถมจากโรงเรียนบ้านลือมุแห่งนี้ ก่อนที่จะไปเรียนต่อในเมืองยะลา แล้วกลับมาเป็นครูสอนอยู่ที่นี่อีก ... ความผูกพันกับโรงเรียนมีมากเกินบรรยาย ...
ขณะที่คุยกัน ผมสังเกตุเห็นภายในอาคารชั้นเดียวเล็กๆ ที่เหลืออยู่ พวกครูผู้หญิง คลุมผ้าฮิญาบ 4-5 คน กำลังจับกลุ่ม ช่วยกันเขียนแผนการเรียนการสอน ลงบนเศษกระดาษ เศษสมุดที่เหลือจากกองเพลิง
... บางเล่ม ถูกไฟไหม้ไปเกือบครึ่ง ... บางเล่ม ขอบไหม้เกรียม บ่งบอกว่า ถูกหยิบออกมาจากกองเพลิง
ผมถามว่า กำลังทำอะไรครับ ... พวกเธอตอบผมว่า แผนการเรียนการสอนที่ทำไว้ ... ถูกไฟไหม้หมดแล้ว ...
ตอนนี้ทุกคนกำลังพยายามดึงแผนการเรียนที่ทำไว้ ออกมาจากความทรงจำ เพื่อเตรียมไว้สอนนักเรียนในวันพรุ่งนี้ ... เพราะจะให้เด็กๆ เสียเวลาเรียนไม่ได้
... คำตอบนี้ทำให้ผมนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ๆ ... รู้สึกเหมือนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ
จากนั้นก็หันกลับไปมองนักเรียนตัวเล็กๆ กลุ่มหนึ่งที่ยืนจับกลุ่มมองดูผมอยู่
... ผมดีใจ และภูมิใจ ... อยากบอกเด็กๆ เหล่านั้นเหลือเกินว่า พวกหนูช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ ที่ได้ครูที่มีความตั้งใจทำเพื่อพวกหนูจริงๆ
ควันไฟยังคงคุกรุ่น ... ไอร้อนยังคงแผ่ออกมาจากพื้นดินที่ร้อนระอุจากเปลวไฟมาตลอดทั้งคืน ... ร้อนจนเหงื่ออกมาเต็มหน้าเต็มตาของผม
... ผมมองไปที่ตัวซากอาคาร แล้วหันกลับไปมองกลุ่มครู แล้วก็ตระหนักดีว่าเปลวเพลิงที่บ้านลือมุ ... มันเผาได้เพียงแต่อาคารเรียนเท่านั้น ...
แต่มันไม่สามารถที่จะเผาจิตสำนึกของความเป็นครูแห่งโรงเรียนบ้านลือมุ ที่ตั้งใจจะประสิทธิประสาทวิชาให้กับเด็กๆ นักเรียนผู้เป็นลูกศิษย์ไปได้
เวลา 0800 น. เสียงเพลงชาติดังแว่วมาจากวิทยุของใครคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก ...
ผมเห็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง คลุมผ้าฮิญาบสีขาว วิ่งเอาธงชาติมาผูกคล้องกับเสาธง และชักขึ้นสู่ยอดเสา ...
ทุกคนที่อยู่รอบๆ เหมือนโดนสะกดจิต ... ธงไตรรงค์โบกสะพัดพริ้ว ... สายตาทุกคู่ ดวงใจทุกดวง ... พุทธ ... มุสลิม ... ล้วนจับอยู่ที่ผืนธง ... แดง ... ขาว ... น้ำเงิน ... ขาว ... แดง ... ธงชาติไทย ...
ผมไม่มีวันลืมภาพนี้ไปได้ ... แม้เวลาผ่านมานานนับปี ... ภาพนี้ บรรยากาศนี้ ... ความรู้สึกนี้ ... ยังอยู่กับผม ... และจะคงอยู่ตลอดไปตราบชีวิตจะสูญสิ้น ...
ผมรีบถ่ายภาพธงไตรรงค์บนยอดเสาหน้าอาคารเรียนนี้เอาไว้ มันเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่า ที่นี่คือผืนแผ่นดินไทย
ไม่ว่าจะนับถือศาสนาใด พูดภาษาใด ทุกคนรู้ว่า ตนคือคนไทย ผมย้ำว่า "ทุกคน" ไม่เว้นแม้แต่เด็กนักเรียนตัวน้อยๆ แห่งบ้านลือมุแห่งนี้
... ทำไมผมถึงคิดถึงเหตุการณ์ที่โรงเรียนบ้านลือมุขึ้นมาอีกครั้ง ... ทั้งๆที่เวลาผ่านมานานนับปี ... ไม่แน่ใจเหมือนกัน ...
อาจจะเป็นเพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองขณะนี้ก็เป็นได้
อาจจะเป็นเพราะคนไทยกำลังจะนำเอาธงไตรรงค์ผืนเดียวกัน ... สีเดียวกันกับที่บ้านลือมุ ... มาใช้เป็นเครื่องแบ่งฝ่าย เครื่องปลุกกระแสความเกลียดชัง ... ทั้งๆ ที่เป็นธงไตรรงค์ผืนเดียวกัน ...
... นึกถึงเด็กนักเรียนมุสลิมตัวเล็กๆ ที่ชักธงชาติขึ้นสู่ยอดเสาที่โรงเรียนบ้านลือมุในวันนั้น ...
... นึกถึงคณะครูผู้หญิง ... ที่เอาเศษกระดาษจากกองไฟ มาเขียนแผนการสอนให้เด็กๆ เพื่อถ่ายทอดความรู้ให้พวกเขา ...
... นึกถึงไอร้อนจากเปลวเพลิงในวันนั้น ...
... นึกถึงความภูมิใจในความเป็นคนไทยของพี่น้องชาวไทยมุสลิมที่บ้านลือมุ ...
... นึกถึงวันที่พวกเรา เอาเลือด เนื้อ และชีวิต ไปแลกกับความสงบสุขของประชาชนในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ... เพื่อด้ามขวานทองของคนไทยทั้งแผ่นดิน ...
... ผมได้แต่หวังว่า ... บทเรียนบทนี้คงมีคุณค่าต่อคนไทยบ้าง ... ไม่มาก ก็น้อย ...
บันทึกโดย
พันโท ศนิโรจน์ ธรรมยศ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น